Uitzendbureau
HappyMedStudent

Het is een koude doordeweekse dag. Het is nog vroeg, maar ik ben al wakker. Ik moet vandaag een dienst draaien als helpende op de PG afdeling in Blauwborgje, Groningen. Mijn dienst van vandaag is van 08:00-15:00. Een best lange dag voor mij als student, aangezien ik na mijn dienst nog druk bezig moet voor mijn studie. Ik stap de deur uit. In de vijf minuten dat ik naar werk moet lopen, ben ik me alvast aan het voorbereiden op mijn dienst. Als helpende weet je wat je werkzaamheden zijn, maar omdat ik op de PG sta, zijn er altijd verrassingen.   Wanneer ik op het werk ben, pak ik een kopje thee en loop ik naar de overdracht. Ik hoor van de nachtdienst, dat een aantal bewoners van mij veel wakker zijn geweest vannacht. Ook hoor ik dat er een bewoner geagiteerd en boos naar de nachtdienst heeft gereageerd. “oké’’, denk ik bij mezelf, ‘’de ADL kan nog wel eens een uitdaging worden’’.   Wanneer het acht uur is, lopen mijn collega en ik naar het huisje toe. Mijn collega zet de medicatie uit en ik begin met het ontbijt en de koffie. Daar is de eerste bewoner. ‘’Lieverd, kan jij mij misschien helpen met mijn steunkousen? Ik ben niet meer zo lenig’’. Ik antwoord: ‘’natuurlijk mevrouw, loopt u maar met mij mee. Wanneer ik daar klaar ben en terug wil lopen naar de keuken, hoor ik een bewoner roepen op de gang. ‘’Kan iemand mij alsjeblieft helpen? Ik weet niet wat ik moet doen’’. Ik loop naar meneer toe en vraag waar ik hem mee kan helpen. Meneer reageert boos en zegt dat hij geen hulp nodig heeft. Mijn collega komt erbij staan en vraagt nogmaals of hij meneer kunnen helpen. Meneer wordt nog bozer, begint met zijn armen te zwaaien en gaat vervolgens op de stoel zitten die in de gang staat. Samen met mijn collega heb ik besloten om meneer even tot rust te laten komen en het later nog een keer te proberen.   Een paar minuten later loop ik weer naar meneer. Ik hurk naast de stoel neer en leg een hand op zijn schouder. ‘’Kan ik u ergens mee helpen? Ik vind het maar niks dat u hier zo zit’’. Meneer reageert en zegt: ‘’mijn excuses lieverd, ik snap het gewoon allemaal niet meer’’. Na een tijdje met meneer gesproken te hebben, kon ik hem geruststellen. Vervolgens heb ik meneer aangekleed en naar het ontbijt begeleid. Na het ontbijt kwam meneer naar mij toe: ‘’ik wil nogmaals mijn excuses aanbieden van deze ochtend, ik maak je werk er vast niet makkelijker op. Bedankt dat je me geholpen hebt’’. Ik reageer met: ‘’geen probleem meneer, dat hoort bij mijn werk’’. Toen ik net begon als helpende wist ik niet goed hoe ik op dit soort situaties moest reageren. Ik had namelijk nog niet eerder in de zorg gewerkt en als helemaal niet met ouderen met dementie. Ik heb in de maanden dat ik werk als helpende geleerd, dat iedere bewoner anders is en dat elke bewoner een andere benadering nodig heeft. Ondanks dat het werk als helpende op de PG hard werken is en ik soms in situaties kom waarop ik niet was voorbereid, is het erg leuk werk. Mijn vaste doel die ik heb als ik weer moet werken, is dat ik ervoor wil zorgen dat de bewoners een leuke dag hebben, met veel plezier en vertrouwen.

In deze bizarre tijd, waarin de term ‘1,5 meter’ heilig geworden is, de straten leeg zijn en thuiswerken de nieuwe werkelijkheid is, zijn er mensen die hun troost niet kunnen zoeken bij anderen. Deze mensen zijn op leeftijd, breken helaas een heup of arm en gaan revalideren op de revalidatieafdeling van een verzorgingstehuis.